Carbide
As he approached the river a little Fiat drew off the main road and parked among some trees. A man, his wife, and three carefully dressed daughters got out of the car and Bascomb stopped to watch them when he saw that the man carried a shotgun. What was he going to do? Commit murder? Suicide? Was Bascomb about to see some human sacrifice? He sat down, concealed by the deep grass, and watched. The mother and the three girls were very excited. The father seemed to be enjoying complete sovereignty. They spoke a dialect and Bascomb understood almost nothing they said. The man took the shotgun from its case and put a single shell in the chamber. Then he arranged his wife and three daughters in a line and put their hands over their ears. They were squealing. When this was all arranged he stood with his back to them, aimed his gun at the sky, and fired. The three children applauded and exclaimed over the loudness of the noise and the bravery of their dear father. The father returned the gun to its case, they all got back into the Fiat and drove, Bascomb supposed, back to their apartment in Rome.
_______________________________________________
In the night before the last day of the year, I was reading aloud “The World of Apples,” a story by
John Cheever about the very famous poet Asa Bascomb, who was plagued by lewd, obscene thoughts. At the moment that I read “aimed his gun at the sky, and fired” (half past one), there was a sound of a big explosion outside. It gave me a bad fright. It was the first carbide-shot from Eppie Tolzicht, whose house is on the horizon. For the next sixteen hours, he continued to occupy himself with his carbide. I’m very fond of coincidence, and so when I thought about it again I was not surprised that the first bang occurred after the word “fired.”
Note:
In the Netherlands, it is traditional to create carbide explosions on New Year’s Eve, putting calcium carbide and water inside a closed milk can and igniting the gasses thus created. This may have originally been a pagan ritual to chase away bad spirits.
Carbid
Toen hij bijna bij de rivier was reed er een kleine Fiat van de grote weg af en stopte tussen een paar bomen. Een man, zijn vrouw en drie met zorg geklede dochters stapten uit de auto en Bascomb bleef naar hen staan kijken toen hij zag dat de man een geweer bij zich had. Wat ging hij doen? Een moord plegen? Zelfmoord? Zou Bascomb zo dadelijk een menselijk offer te zien krijgen? Hij ging zitten, onzichtbaar in het hoge gras, en keek toe. De moeder en de drie meisjes waren zeer opgewonden. De vader scheen volstrekte soevereiniteit te genieten. Ze spraken een dialect en Bascomb verstond bijna niets van wat ze zeiden. De man haalde het geweer uit zijn foedraal en deed er één kogel in. Toen zette hij zijn vrouw en drie dochters op een rij en legde hun handen op hun oren. Ze gilden. Toen dat allemaal voor elkaar was ging hij met zijn rug naar hen toestaan, richtte zijn geweer op de hemel en vuurde. De drie kinderen klapten en slaakten uitroepen over het harde geluid en de dapperheid van hun lieve vader. De vader stopte het geweer weer in het foedraal, en ze stapten allemaal in de Fiat en reden weg, terug naar hun appartement in Rome, veronderstelde Bascomb.
____________________________________________________________________
In de nacht naar de laatste dag van het jaar las ik ‘De Appelwereld’ voor, een verhaal van John Cheever over de zeer beroemde dichter Asa Bascomb, die geplaagd wordt door onkuise, obscene gedachten. Op het moment dat ik ‘richtte zijn geweer op de hemel en vuurde’ voorlas (half twee), klonk buiten het geluid van een zware ontploffing. Ik schrok erg. Het was het eerste carbid-schot van Eppie Tolzicht, wiens huis aan de horizon staat. Hij bleef de volgende zestien uur bezig met het carbid. Ik houd erg van toeval, en was bij nader inzien dan ook niet verrast dat de eerste klap viel na het woord ‘vuurde’.
Translator: Lydia Davis is the author, most recently, of The Collected Stories of Lydia Davis (Farrar, Straus & Giroux, 2009) and a new translation of Gustave Flaubert’s Madame Bovary (Viking Penguin, 2010). Her “Ten Stories from Flaubert” and “Some Notes on Translation” appeared in recent issues of The Paris Review. She has only recently begun translating from the Dutch.
